مولانا لطف اللّه نيشابورى (م810ق):

بنازد عقل و جان و دل، به مهر سرور غالب
اميرالمؤمنين حيدر، على بن ابى طالب

نبى اندر مقامِ "انت منّى" مادحش بوده
چنانك اندر خطابِ "انّما" بودش خدا خاطب

اگر قرآن بُوَد بر حق به قول حق امامت را
حواله با كه كرد احمد بدان مجمع كه بُد ذاهب

بيا اى آن كه مى گويى كه با ايمان واسلامم
تفكر كن در اين معنا، تأنّى كن در اين موجب(1)

پيداست كه مقصود شاعر از آن مجمعى كه پيامبر اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) از شهادت خود خبر داده و امامت را در آن مجمع به حضرت على(علیه السلام) حواله كرده است، غديرخم است و همين موجب آن است كه امام و رهبر پس از پيامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) على(علیه السلام) باشد و نه غير.

1. مجالس المؤمنين، ج2، ص664