از آن جا که وجود مقدس پیامبر اکرم و خاندان پاک ایشان صلوات الله علیهم طبیب نفوس بوده و از سر رحمت و شفقت و دل سوزی همواره در صدد نجات و شفای انسان های بیمار و مبتلا به امراض روحی و جسمی (که روحی بس مهم تر و خطرناک تر است) می باشند، کلمات گهربار و مملوّ از علم و حکمت شان هر یک نسخه ای شفابخش و کلید نجاتی برای رفع غصه ها و رنج ها و مشکلات است. نسخه هایی که به طور نقد و تضمینی عمل کننده به آن را شفا بخشیده و از هلاکت نجات می دهد.

البته دانشمندان و اهل معرفت، قدر کلمات و احادیث پر از حکمت و علمشان را بیشتر دانسته و در هر فرصتی از باغ دانش آن خزاین علم خدا بهره می جویند. آری ! ((قدر این گوهر نمی داند مگر گوهر شناس )).

اینک بر سر خوان پر فیض شکافنده ی علوم، حضرت امام باقر علیه السلام می نشینیم و بهره می بریم:

یکی از شاه کلیدهای رسیدن به نعمت های فراوان و یا به بیان صحیح تر بیشتر شدن نعمت های فراوان خدا که در آن غوطه ور می باشیم ((شُکر)) است. زندگی با شُکر، شیرین و لذت بخش می شود و موجب بارش نعمت های فراوان می گردد. این وعده ی خدای منّانِ رئوف است که ((لئن شکرتم لأزیدنکم)).

حال سوال این است که چگونه می توانیم به حقیقت شُکر برسیم و با قلب و روحمان، طعم شیرین و حلاوت زندگی توام با شُکر را وجدان کنیم ؟ مولایمان حضرت باقر علیه السلام نسخه ای شفابخش، برای نجات از بیماری مهلک ناشکری و کفران نعمت و ناراضی بودن در زندگی و نیز شاه کلیدی طلایی برای گشودن گنج نعمت های بیشتر در زندگی آن حضرت صلوات الله علیه در بخشی از حدیثی مفصّل به شاگردِ ممتازشان جابر جعفی فرمودند:

((... یا جابر! استکثر لنفسک من الله قلیل الرزق تخلصا إلی الشکر ... )) (1)
((... ای جابر! روزیِ اندک خویش را از جانب خدا بسیار بدان و زیاد شمار تا به حقیقت شکر نایل گردی... ))

مشکل اساسی و معضل مهم ما در زندگی، کوچک شمردن نعمت های خدا و قدر ندانستن آن ها و بلکه ندیدن و غفلت از آن هاست. در حالی که اگر بنا به فرمایش امام باقر صلوات الله علیه روزیِ خود را، اعم از معنوی و مادی، از جانب خدای متعال بدانیم و حتی روزیِ کم، که تصور می کنیم کم است را عطیّه ای از جانب خدای مهربان دانسته و کم نشماریم بلکه آن را بسیار و فراوان بدانیم و به حساب آوریم، به عالم زیبای ((شُکر)) وارد شده و لاجرم ((شُکر)) ، فراوانی نعمت را در پی دارد.

مولای مهربانمان امام زمان علیه السلام در جمله ای زیبا و پرمعنا، چه نیکو به ما آموخته اند:

((الحمدلله بجمیع محامده علی جمیع نعمه کلّها)) (2)
((حمد، خدای را به همه ی ستایش ها و حمدها بر تمامی نعمت هایش))

نگارنده: رضا خدادادی

منبع:

1-تحف العقول،چاپ اسلامیه،ص293.
2-مفاتیح الجنان،دعای افتتاح.