در هفتم ذی الحجه سال 114 هجری قمری پنجمین اختر تاب ناک امامت و ولایت، حضرت امام باقر علیه السلام توسط هشام بن عبد الملک مسموم شدند و به شهادت رسیدند.(1)

گفته اند که به دستور آن ملعون، زهر زیادی را بر زین اسب مالیدند، اسب را به حضور امام باقر علیه السلام آوردند و اسرار کردند که حضرت بر آن اسب سوار شوند. ایشان ناگزیر سوار شدند. پس زهر در بدن ایشان به شدت اثر گذاشت، به گونه ای که ران های امام متورم شد، سه روز در بستر بیماری بودند و سرانجام به شهادت رسیدند.(2) آن حضرت در شب شهادت، به فرزندش امام صادق علیه السلام فرمودند: من امشب جهان را بدرود خواهم گفت. هم اکنون پدرم علی بن الحسین علیه اسلام را دیدم که شربتی گوارا نزد من آورد، آن را نوشیدم و مرا به سرای جاوید و دیدار حق بشارت داد.(3) امام باقر علیه السلام 800 درهم برای تعزیه و ماتم خود وصیت فرمود، که امام صادق علیه اسلام در این باره می فرماید: پدرم فرمود: ای جعفر از مال من مقداری برای ندبه کنندگان وقف کن که 10 سال در منی و در موسم حج بر من گریه کنند و مراسم ماتم را تجدید نمایند.(4) حضرت باقر علیه السلام در سنین کودکی در کربلا حضور داشتند و مصیبت های سنگینی که در روز عاشورا و پس از آن بر آل الله وارد شد را از نزدیک مشاهده نمودند. پس از آن هر روز که شهادت جد بزرگ وارش حضرت سیدالشهدا علیه السلام و اسارت عمه بزرگ وارشان را به یاد آوردند، اشک بر گونه های مبارکشان جاری می شد.

---------------------------------

منابع:

1-فیض العلام،ص110. وقایع الایام،ص118.
2-بحار الانوار،ج46،ص331. الخرائج الجرائح،ج2،ص604.
بحار الانوار،ج46،ص213.
4-اصول کافی،ج2،ص495. بصائر الدرجات،ص141.