باید عشق را به خانه آورد .مهر به خوبان؛ عشق به پاکان و به امامان- علیهم السلام- ؛ و در راس آنان به مولایمان علی - علیه السلام- و ... غدیر.

اگر محبت مولا- علیه السلام- در خانه ای راه یافت؛ آن خانه، خانه نیست؛ بهشت است و اگر نه، جهنمی سوزان، از پریشانی و عصیان .

اگر به کودک و جوانان خورشید را نشان دهیم، تابش آفتابش را خود خواهند دید و اگر علی- علیه السلام- را به آن ها شناساندیم لذّت نوازش و عنایتش را خود خواهند چشید.

از همه عظمت های عرش و فرشی، آسمانی و انسانی اش بگوییم. بگوییم که او افضلی است که تنها یک ماه تابان مثل و مانندش بود و آن هم برادرش رسول خدا - صلی الله علیه و آله وسلم- که او صدف وی بود و وی مروارید او. و تنها یک ستاره همتایش بود و همسرش و او هم کوثرش.

بیاییم دلِ اهل خانه را آب و جارو زنیم، گرد و غبار کدورت از آن ها بزداییم و پنجره هایش را به روی نسیم بهاری بگشاییم.

آن هاهم که سرشتی فاطمی دارند هم راه نسیم بهاری خواهند شد و این مزه شادمانی عدیر درکامِ آن ها سرایت خواهد کرد. آن گاه می توانی در صحفه دیوار اتاق بنویسی:

خانه ام پُر زِعطر ِنام علی- علیه السلام- است!
من علوی هستم و سقیفه ای نیستم.

واین رسم؛ درس بزرگی است برای من و تو که سر آن داریم که برای رونق بخشیدن به غدیر و مذهب کاری بکنیم.