امام هادی(علیه السلام) در نیمه ذی الحجه سال 212 هجری در حوالی مدینه در مکانی به نام «صریا» به دنیا آمدند، نام مادر بزرگوار آن حضرت «سمانه مغربیه» معروف به «سیده» است، امام هادی ( علیه السلام) در مورد مادر خود چنین می فرمایند: مادرم به حق من عارفه است، و او از اهل بهشت است، شیطان به او نزدیک نمی شود و خداوند او را نگهبان و حافظ است و تخلف از امور مهم صدیقین و صالحین ندارد.

باد در خدمت امام

روایت شده که به متوکل گفتند: هیچ کس کاری که تو در مورد علی بن محمد با خود می کنی را انجام نمی دهد، زیرا هر وقت وارد منزل و سرا پرده تو می شود، همه خدمتکاران تو، به او خدمت می کنند، تا جایی که نمی گذارند پرده از جلوی خویش بردارد و دری را باز کند. اگر مردم این موضوع را بفهمند، می گویند حتما خلیفه مقام والای امام هادی (علیه السلام) را می داند، که اینگونه رفتاری با او دارد، اجازه بده که وقتی وارد می شود، خودش پرده کنار بزند و کمی به سختی بیافتد مانند سایرین.

متوکل دستور داد کسی به امام خدمت نکند و شخصی را هم برای دادن گزارش از اوضاع مأمور نمود. آن شخص به متوکل گزارش داد که وقتی علی بن محمد(علیه السلام) قصد ورود به منزل را داشت، کسی پرده را برای حضرت بالا نبرد، اما ناگهان بادی وزیدن گرفت و پرده را به میزانی که حضرت بدون سختی وارد شود بالا برد و زمان خروج نیز بادی به عکس باد اولی وزیدن گرفت و مجددا پرده را برای عبور حضرت بالا برد و حضرت بی زحمت خارج گردید، این موضوع را وقتی متوکل شنید، ترسید که این کار، فضیلت حضرت را بیشتر نمایان کند، دستور داد که به همان شکل سابق پرده از جلوی حضرت کنار زنند.

تعظیم بی اختیار

محمد بن حسن اشتر علوی می گوید: من و پدرم و جمعیت زیادی از قبایل مختلف عرب و عجم درب خانه متوکل ایستاده بودیم، که امام هادی (علیه السلام) وارد شد، در همین حال تمام جمعیت به احترام امام از اسب پیاده شدند، تا حضرت داخل گردید. بعد از این بعضی از آن جمعیت به بعض دیگر گفتند: که چرا ما پیاده شدیم، در حالی که حضرت، نه سنش از ما بیشتر است و نه شرافتش.

این در حالی بود که پدرم گفت: به خدا قسم که بار دیگر هم این کار را خواهند کرد، تا اینکه امام از منزل خارج شد و دوباره همگی از اسب پیاده شدند، وقتی که امام از آنجا رفت، سوال شد، که پس چرا دوباره پیاده شدید؟ گفتند: چشممان که به حضرت افتاد نتوانستیم جلوی خود را بگیریم که پیاده نشویم.

نماز امام هادى علیه السلام‏

دو ركعت است در ركعت اول سوره حمد و یس و در ركعت دوم سوره حمد و الرحمن.


دعاى امام هادى علیه السلام‏‏

یَا بَارُّ یَا وَصُولُ یَا شَاهِدَ كُلِّ غَائِبٍ وَ یَا قَرِیبُ غَیْرَ بَعِیدٍ وَ یَا غَالِبُ غَیْرَ مَغْلُوبٍ وَ یَا مَنْ لا َیعْلَمُ كَیْفَ هُوَ إِلا هُوَ یَا مَنْ لا تُبْلَغُ قُدْرَتُهُ أَسْأَلُكَ اللَّهُمَّ بِاسْمِكَ الْمَكْنُونِ الْمَخْزُونِ الْمَكْتُومِ عَمَّنْ شِئْتَ الطَّاهِرِ الْمُطَهَّرِ الْمُقَدَّسِ النُّورِ التَّامِّ الْحَیِّ الْقَیُّومِ الْعَظِیمِ نُورِ السَّمَاوَاتِ وَ نُورِ الْأَرَضِینَ عَالِمِ الْغَیْبِ وَ الشَّهَادَةِ الْكَبِیرِ الْمُتَعَالِ الْعَظِیمِ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ.(مفاتیح‏الجنان ص : 45)

پندی گرانبها از امام دهم

حضرت امام هادى علیه السلام فرمود:

«الدّنیا سوق ربح فیها قوم و خسر اخروی؛

دنیا بازارى است كه گروهى در آن سود مى‏برند و گروهى زیان مى‏بینند».(نقطه‏هاى ‏آغاز در اخلاق ‏عملى، ص 371)

پس انسان تا زنده است بایستى به حساب خود برسد، زیرا هنگامى كه از دنیا رفت دیگر تقاضاى بازگشت به دنیا و جبران گذشته‏ها پذیرفته نخواهد شد.

قرآن می فرماید:

«حَتّى‏ اذا جاءَ احَدَهُمُ الْمَوْتُ قالَ ربِّ ارْجِعُونِ لَعَلّى اعْمَلُ صالِحا فیما تَرَكْتُ كَلا انَّها كَلِمَةٌ هُوَ قائِلُها وَ مِنْ وَرائِهِمْ بَرْزَخٌ الى‏ یَوْمِ یُبْعَثُونَ؛

تا زمانى كه مرگ یكى از آنها فرا رسد می ‏گوید: پروردگار من مرا باز گردان، شاید در آنچه از خود باقى گذارده ‏ام عمل صالحى انجام دهم. [به او می ‏گویند:] چنین نیست این سخنى است كه او به زبان می ‏گوید [و اگر باز گردد برنامه‏ اش همچون سابق است‏] و پشت سر آنها برزخى است تا روزى كه بر انگیخته می ‏شوند».

پس عمرى كه خدا به انسان داده است روز قیامت مورد سۆال واقع خواهد شد كه در چه راه آن را به كار برده است و به همین جهت باید بكوشد از این نعمت بخوبى بهره برگیرد و از هر لحظه آن براى روز قیامت استفاده كند و هر روز و شب به فكر محاسبه نفس باشد و بداند در روز محشر در حضور خداوند متعال مورد مۆاخذه قرار خواهد گرفت و از وى سۆال خواهد شد، كه از سرمایه عمر چگونه استفاده كردى؟ و كسى كه از این سرمایه بخوبى بهره بردارى نكند زیان خواهد كرد.

خداوند متعال در قرآن پس از سوگند به عصر و زمان مى‏فرماید:

« ... انَّ الانْسانَ لَفى خُسْرٍ، الا الَّذینَ امَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ».

جنس بشر همه و همه در خسرانند، مگر كسانى كه چهار خصلت داشته باشند: ایمان، عمل صالح، دعوت متقابل به حق، سفارش به صبر و استقامت در راه اقامه حق.

منبع: تبیان