زرارة بن اعین گوید: ابو جعفر امام باقر (علیه السلام) در تشییع جنازه‏ اى از قریش حاضر شدند، من نیز در خدمتش بودم، عطا بن ابى رباح نیز از جمله حاضران بود، زنى در پشت جنازه ضجه مى‏ كشید و ناله مى‏ كرد، عطا به آن زن گفت: ساكت شو و صدایت بلند نشود و گرنه من بر مى‏ گردم، زن ساكت نشده، عطا برگشت. من به امام باقر (علیه السلام) گفتم: عطا برگشت. فرمود: چرا؟ گفتم: زن ساكت نشد او نیز برگشت. حضرت فرمود: به تشییع جنازه ادامه بده، ما اگر باطلى را با حق دیدیم و به خاطر باطل، دست از حق بركشیدیم حق مسلمان را ادا نكرده‏ ایم .

چون نماز میت خوانده شد، ولىّ میت به امام عرض كرد: برگردید خدا شما را رحمت كند، كه آمدن، شما را ناراحت مى‏ كند، امام برگشت، من به او گفتم: صاحب جنازه اجازه دادند برگردید، من هم با شما كار خصوصى دارم، فرمود: به راهت ادامه‏ بده ما با اجازه او نیامده‏ ایم تا با اجازه او برگردیم. بلكه از این عمل خواسته‏ ایم به اجر و فضل خدا برسیم، انسان هر قدر پشت سر جنازه باشد همان قدر اجر مى‏ برد. *

عطا بن ابى رباح از آخوندهاى دربارى بود كه بنى امیه بسیار تعظیمش مى‏ كردند، حتى در میان مردم جار مى‏ زدند: كسى جز عطا حق فتوا دادن ندارد اگر او نباشد عبدالله بن ابى نجیح فتوا خواهد داد، عطا یك چشم، پهن بینى، و بسیار سیاه رنگ بود چنان كه ابن جوزى در تاریخش گفته است (مرآت العقول) یعنى ظاهرش مثل باطنش چركین و تنفر آور بود. این گونه ناكسان بودند كه خانه‏ هاى وحى را به صورت خرابه‏ ها در آورده و مردم را از سعادت باز داشتند و با روسیاهى خداى خویش را ملاقات كردند.

این مطلب نیز قابل دقت است كه منصور خلیفه ستم گر عباسى مالك بن انس را در مكه ملاقات كرد، و از او در بسیارى از مسایل سوال هاى و از فشارى كه عامل مدینه به او وارد آورده بود، اعتذار نمود و گفت: كتابى بنویس كه مردم را وادار به عمل به آن كنم، تا نظام واحد شریعتى به وجود آید و همه بر یك مفتى گرد آیند، ولى به شرط آن كه از على بن ابى طالب در آن كتاب چیزى نقل نكنى، مالك به شرط او عمل كرد و در «موطّأ» چیزى از على (علیه السلام) نقل نكرد. (الامام الصادق و المذاهب الاربعه: ج 2 ص 555).

در این كتاب كه شامل هزار و هفت صد و بیست حدیث است، از عبدالله بن عمر صد و پنج حدیث، از ابن شهاب زهرى صد و پانزده حدیث، از ابوهریره پنجاه حدیث، از عایشه چهل و هشت حدیث و از على بن ابى طالب (علیه السلام) تنها پانزده حدیث نقل شده و از حضرت فاطمه و حسنین علیهما السلام حتى یك حدیث هم نقل نشده است.

==================================================
منابع

كافى: ج 3 ص 171 - 172.

سایت: تیبان