1- ازدواج پیامبر اکرم با حضرت خدیجه سلام الله علیها
در چنین روزی رسول گرامی اسلام در بیست و پنج سالگی یعنی پانزده سال قبل از بعثت، با بانوی بزرگوار قریش حضرت خدیجه بنت خویلد ازدواج نمودند(1).

از روایات و احادیث چنین بر می آید که حضرت خدیجه کبری علیها سلام، علاوه بر دارا بودن اموال و املاک و ثروت فراوان در عقل و کیاست نیز برتری داشتند.

افراد زیادی همچون عقبه بن ابی معیط و ابن ابی شهاب و نیز ابوجهل و ابوسفیان که ثروت بسیاری داشتند هر کدام جداگانه به خاستگاری حضرت خدیجه علیها سلام آمدند ولی ایشان نپذیرفتند و سرانجام پیشنهاد ازدواج با پیامبر خدا را قبول کردند و این ازدواج با آداب و مراسم خاصی انجام شد.

آری، ایشان از سال ها پیش در انتظار پیامبر و رسالت آن حضرت بودند. چراکه همیشه از علمای اهل کتاب علائم نبوت آن حضرت را جویا می شدند. و در همان روزی که رسول خدا در چهل سالگی به رسالت مبعوث شدند ایشان نخستین زنی بود که به دین مبین اسلام گروید. پیامبر نیز علاقه بسیاری به خدیجه علیها سلام داشتند. عایشه می گوید: کمتر اتفاق می افتاد که پیامبر از خانه بیرون برود و حضرت خدیجه را به خیر و نیکی یاد نکنند چندان که یک روز آتش حسادت در من مشتعل شد و گفتم ای رسول خدا تا کی خدیجه را یاد می کنی؟ او پیرزنی بیش نبوده! خداوند بهتر از او را به تو مرحمت کرده است.

در این هنگام رسول گرامی اسلام سخت غضبناک شدند و فرمودند: به خدا سوگند بهتر از خدیجه نسیب من نشده، او به من ایمان آورد هنگامی که مردم کافر بودند. او نبوت مرا تصدیق نمود هنگامی که مردم مرا تکذیب می کردند و اموال خود را در اختیار من می گذاشتند در وقتی که مردم مرا از خود دور می کردند. خداوند متعال از خدیجه به من فرزندانی روزی کرد و رحم تو را عقیم قرار داد(2).

حضرت خدیجه علیها سلام در حدود بیست و چهار سال با پیامبر زندگی کردند و در این مدت یار و غمخوار آن حضرت بودند. آن بانوی بزرگوار ثروت هنگفت خویش را در راه رشد و تبلیغ دین اسلام به پیامبر واگذار و نقش مهمی در پیشرفت این دین آسمانی ایفا نمودند. خداوند متعال دو پسر به نام های قاسم و عبدالله و نیز چهار دختر به نام های فاطمه سلام الله علیه، ام کلثوم، زینب و رقیه به ایشان عطا فرمود(3).

در فضیلت حضرت خدیجه سلام الله علیها همین بس که مادر بانوی بزرگوار اسلام، سیده زنان بهشت حضرت صدیقه طاهره، فاطمه الزهرا سلام الله علیها و جده معصومین است.

2- وفات حضرت عبدالمطلب جد گرامی رسول اسلام صلی الله علیه و آله وسلم
ابوحارص، عبدالمطلب بن هاشم بن عبدمناف نه تنها بزرگ قبیله قریش بلکه از بزرگان عرب به شمار می رفت. وی مردی بلند مرتبه و دارای صفات پسندیده و افعال حمیده بود. قریش ریاست او را قبول داشت و به وجودش افتخار و مباهات می نمودند و القابی چون سید البطحا، ساقی حاجیان، حافر الزمزم به او داده بودند. و خلاصه مردم در هر مصیبت و گرفتاری و قحطی به او پناه می بردند.

- ماجرای یک نذر: عبدالمطلب نذر کرد که هرگاه خداوند متعال 10 پسر به او کرامت نماید یکی از آنان را به سنت جدش ابراهیم علیه السلام قربانی نماید. پس از آنکه خداوند حاجتش را برآورد در صدد ادای نذر برآمد لذا بین پسرانش قرعه کشی کرد و قرعه به نام عبدالله پدر بزرگوار رسول خدا افتاد. هنگامی که عبدالمطلب عزم برای ادای نذر نمود، خویشان مادری اش او را منع نمودند و سرانجام با راهنمایی یکی از بزرگان قرار بر این شد 100 شتر را که دیه یک نفر در آن زمان بود به جای عبدالله قربانی کنند.

عبدالمطلب همواره به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم که در سن کودکی بودند نوازش می نمود و به اطرافیانش نیز سفارش ایشان را می کرد. حتی در بیماری که به فوت ایشان منجر شد، حضرت ابوطالب علیه السلام را فراخواند و به او فرمود محمد ص را از دل و جان مواظبت کن که این کودک مهر پدر و مادر ندیده است و اینده ای بس شگفت در پیش دارد و تو مسئولیت داری که در دوران کودکی مراقب و مواظب او باشی تا آسیبی به او نرسد (4).

سرانجام حضرت عبدالمطلب در دهم ربیع الاول هشت سال بعد از عام الفیل درحالی که پیامبر گرامی اسلام هشت سال بیشتر نداشتند در مکه معظمه چشم از جهان فرو بستند(5).


3- مرگ مالک بن انس
در دهم ربیع الاول سال 179 هجری قمری مالک بن انس رئیس فرقه مالکی، یکی از مذاهب چهارگانه اهل تسنن درگذشت و در بقیع دفن شد(6).



---------------------------------------------------
منابع:
1- تاریخ طبری ج 4 ص 522، بحار ج 45 ص 378
2- ریاحین الشریعه ج 2 ص 211،
3- مجموعه زندگانی 14 معصوم علیهم السلام حسین عماد زاده ص 222
4- منتهی الآمال ص 24
5- وقایع الایام ص 223
6- روضات الجنات ج 7 ص 224