او در قصيده‏اي به مطلع:

بعد احمد ز كه جويم ره اخلاص و صواب تا به محشر سرم از زيب وي افسر گيرد؟


يا كه را مير و امام از پي احمد گويم

تا درخت دل و دينم نعم و بر گيرد؟

و در جواب به توصيف اميرالمؤمنين علي، عليه‏السلام، با عنايت به آيات و احاديث مي‏پردازد و با تكرار (آن بود مير...) برخي از اوصاف و خصايل امام علي، عليه‏السلام، را يادآوري مي‏كند تا بگويد:


آن بود مير كه در روز غديرش قرآن

بر همه امت احمد سر و سرور گيرد

در قصيده ديگري گويد:


مؤمن آن باشد كه او را گيرد اندر دين امام

كو امامت در غدير از ايزد جبار داشت

در مطلع قصيده ديگري نيز «آيه كمال‏الدين» را زينت بخش سخنش قرار داده، به صورت مستند و مستدل از غدير خم سخن گفته است كه:


بهر امامتش به مَلاي عموم خلق

اندر غدير خم به نبي، حق پيام كرد