بسم الله الرّحمن الرّحیم
وَ جَلّت و عَظُمُت مُصیبَتُکَ فِی السَّماواتِ عَلی جَمیعِ اَهلِ السَّماوات

عنایت ویژه خداوند به عزاداران و زائران و علاقمندان أباعبدالله الحسین در روایات امامان معصوم علیهم السّلام چنان موج میزند که هیچ جایی برای استبعاد و انکار باقی نگذاشته است.

در این خصوص برخی روایات از معصومین علیهم السلام انتخاب و ارائه گردیده است که دقت در آنها جایگاه رفیع ارادتمندان درگاه حسینی را در نزد باریتعالی نشان میدهد.

در روایت اول ابتدا حضرت امام رضا (علیه السّلام) خطاب به "ریان ابن شبیب" اولاً گریستن بر حسین علیه اسلام را موجب آمرزش گناهان چه صغیره و چه کبیره خواه کم و خواه زیاد دانسته اند. ثانیا فرمودند که لقاء الله بدون هیچ گناهی، از آثار زیارت سید الشهداء است. و ثالثاً لعن قاتلان حضرتش را موجب محشور شدن در غرفه های بهشتی با رسول خدا و ائمه طاهرین دانسته اند و در انتها برای داشتن ثواب و درجه شهدای کربلا فرمودند: که هرگاه مصیبت آن حضرت را یاد کردی بگو: یا لَیتَنی کُنتُ مَعَهُم فَاَفُوزَ فَوزًا عَظیماً؛ ای کاش من با ایشان بودم و رستگاری عظیمی می‌یافتم.

متن عبارات حدیث مطابق زیر است:
" از ریان بن شبیب روایت شده است که گفته روز اول محرم به خدمت امام رضا علیه السّلام رسیدم حضرت فرمودند: "... ای پسر شبیب اگر بر حسین علیه السّلام گریه کنی و آب دیده‌گان تو بر روی تو جاری شود حق تعالی جمیع گناهان صغیره و کبیره تو را می‌آمرزد خواه اندک باشد و خواه بسیار. "

"ای پسر شبیب: اگر می‌خواهی خدا را ملاقات کنی در حالی که هیچ گناهی نداشته باشی حسین (علیه السّلام) را زیارت کن.

ای پسر شبیب اگر می‌خواهی که در غرفه‌ای از بهشت با رسول خدا و ائمه طاهرین محشور شوی قاتلان حسین (علیه السّلام) را لعنت کن.

ای پسر شبیب اگر بخواهی مانند شهدای کربلا باشی و ثواب آنها را داشته باشی هر گاه مصیبت آن حضرت را یاد کردی بگو: یا لَیتَنی کُنتُ مَعَهُم فَاَفُوزَ فَوزًا عَظیماً"؛ ای کاش من با ایشان بودم و رستگاری عظیمی می‌یافتم.

" ای پسر شبیب اگر می‌خواهی در درجات عالیه بهشت با ما باشی پس برای اندوه ما اندوهناک باش و در شادی ما شاد. بر تو باد ولایت و محبت ما که اگر کسی سنگی را دوست داشته باشد حق تعالی او را در قیامت با آن محشور می‌گرداند. "
منتهی الآمال ، ج 1، ص 541

در حدیث دیگر امام صادق (علیه السلام) پس از برپایی مراسم نوحه خوانی و تأکید بر اینکه نوحه خوان میبایست همانگونه که در میان قومش متعارف است بخواند، اهمیت گریستن و گریاندن بر امام حسین علیه السلام را خاطر نشان نمودند.

متن این حدیث نیز مطابق زیر است:
"ابن قولیه" با سند معتبر روایت کرده از "ابی هارون مکنوف" که گفت: به خدمت حضرت صادق علیه السّلام مشرف شدم آن حضرت فرمودند: که برای من مرثیه حسین (علیه السّلام) بخوان. من نیز شروع کردم به خواندن.

امام فرمود: به این صورت نخوان به همان سبک و سیاقی که نزد خودتان متعارف است و نزد قبر حسین (علیه السّلام) می‌خوانید بخوان. پس من خواندم. حضرت گریستند و من ساکت شدم. فرمود: بخوان، من خواندم تا آن اشعار تمام شد.

حضرت فرمود: باز هم برای من مرثیه بخوان، من شروع کردم به خواندن این اشعار: یا مَریمُ قومُی فَاندُبی مَولاکِ وَ عَلی الحُسَین فَاسعَدی بِبُکاکِ

پس حضرت بگریست و زن‌ها هم گریستند و شیون نمودند و هنگامی که از گریه آرام شدند فرمودند:" ای اباهارون هر کس برای حسین (علیه السّلام) مرثیه بخواند و یک نفر را بگریاند بهشت بر او واجب می‌شود. و سپس فرمودند: هر کس امام حسین علیه السّلام را یاد کند و بر او گریه کند بهشت بر او واجب می‌شود " . منتهی الآمال ، ج 1، ص 542

در حدیث سوم اهمیت شعر گفتن در رثای اباعبدالله الحسین حضرت صادق علیه السلام به زید فرمودند که خدا همه گناهان تو را به سبب شعری که گفتی بخشید و برای اینکه عده ای نگویند این بخشش مخصوص زید بود و نه بقیه! حضرت علیه السلام در ادامه فرمودند که "هر که در مرثیه حسین (علیه السّلام) شعری بگوید و بگرید و بگریاند، حق تعالی او را بیامرزد و بهشت را برای او واجب می‌گرداند."

متن حدیث سوم مطابق زیر است:
شیخ کشّی(ره) از زید شحام روایت کرده است که: من با جماعتی از کوفیان در خدمت امام صادق (علیه السّلام) بودیم، جعفر بن عفان وارد شد . حضرت او را اکرام کردند و نزدیک خود نشاندند و فرمودند یا جعفر!

جعفر عرض کرد: جانم، خدا مرا فدای تو کند. حضرت فرمودند: به من گفته‌اند" تو در مرثیه و عزای حسین (علیه السّلام) شعر می‌گوئی؟". جعفر عرض کرد: بله، فدای تو شوم. حضرت فرمودند: "پس بخوان!".

جعفر شروع به خواندن مرثیه نمود، حضرت امام صادق علیه السّلام و حاضرین مجلس گریستند. حضرت آنقدر گریست که اشک چشم مبارکش بر محاسن شریفش جاری شد.

پس از آن حضرت صادق علیه السّلام فرمودند: "به خدا سوگند، که ملائکه مقرّب در اینجا حاضر شدند و مرثیه تو را که در مصائب حسین (علیه السّلام) خواندی شنیدند و بیشتر از ما گریستند و حق تعالی در همین ساعت بهشت را با تمام نعمت‌های آن برای تو واجب گردانید و گناهان تو را آمرزید. "

پس امام فرمودند: "ای جعفر می‌خواهی که زیادتر بگویم؟ " جعفر عرض کرد: بله، ای سید من.

حضرت فرمود:" هر که در مرثیه حسین (علیه السّلام) شعری بگوید و بگرید و بگریاند، حق تعالی او را بیامرزد و بهشت را برای او واجب می‌گرداند. "
منتهی الآمال ، ج 1، ص 539

-------------------------------------
گروه تحقیق موسسه سروش بیداری غدیرخم