بسم الله الرحمان الرحیم

نامت ای شاه چه زیباست، "حسین" (علیه السلام)
به نوشتن چه دل آراست، "حسین" (علیه السلام)

با یاد عطش در غزلم همهمه افتاد

شعرم پر و بالی زد و درعلقمه افتاد

چه صدایی ست كه احساس مرا می خواند

مثل آواز حرا سمت خدا می خواند

چه شگفت است كه باران صدا می بارد

واژه در واژه غزل های رها می بارد

منبری از خطبه های ناب خواند

در غدیر اسم علی را آب خواند



السلام ای آب دریای صمد

ای زلال قل هو الله احد

باید که تو را حضرت منان بنویسد

در حد قلم نیست که قرآن بنویسد



هر دست گدایی که به سوی تو دراز است

مفهوم قنوتی است که در بین نماز است

با قلب بشــــــر مونس و دمساز حسین است

در خلوت دل، محـــــرم و همــــــراز حسین است

زهرا و علی، هـــــــر دو چـــــو دریای گوهربار

خلقت، صــــدف اســـت و گهــر راز حسین است

ستاره سحر از صبح انتظار دمید
غدیر از نفس رحمت بهار چکید

گرفت دست قَدَر، رایت شفق بر دوش
زمین به حکم قضا آب زندگی نوشید

دشت غوغا بود، غوغا بود، غوغا در غدیر
موج مى‏زد سیل مردم، مثل دریا در غدیر

تشنگی‌ها بود و توفان بود و شن بود و غبار
محشرى از هر چه با خود داشت صحرا، در غدیر

پیام نور به لب‌هاى پیک وحى خداست
بخوان سرود ولایت! که عید اهل ولاست‏

بیا شراب طهور از خم غدیر بزن‏
خدا گواست که ساقىِ این شراب خداست!

رسيده هجده ذي حجه و قلب نبي شاد است
غدير آمد غدير آمد ، اميرالمومنين اينك به بالاي سرير آمد
بود دست نبي در دست او و تاج رحمتش بر سر
بتهای ظلم و جور امروز
از اوجش به زير آمد
غدير آمد غدير آمد