در تعالیم پیش وایان دین، دعا اسلحه پیامبران، سپر و سلاح مومن، مغز همه عبادات و حلقه ارتباط خالق و مخلوق معرّفی شده است.

اوّلین مظلوم عالم، حضرت امیرالمومنین(علیه السلام) می‌فرمایند:

دعا سپر مومن است و هر گاه بسیار دری را کوبیدی به روی تو باز می‌شود.[1]

نگرشی بر دعای "عرفه" صحیفه سجادیه
عرفه، روز رحمت و مغفرت الهی است. روز بهره گیری از رحمت واسعه الهی است، هر کس به اندازه معرفت و شناختش، باید دست راز و نیاز به سوی حضرت حق بلند کند و مناجات و استغفار نماید.
سخن گفتن با خدا و راز و نیاز به درگاه الهی را باید از مکتب امام سجاد(ع) آموخت، زیرا آن حضرت (ع) در این روز با اشک دیده و قلب شکسته و نیت خالص به درگاه الهی مناجات می کرد و دعای عرفه را زمزمه می نمود.

شیخ كلینى در كتاب كافى به سند خود از امام رضا (علیه السلام) روایت كرده است كه امام باقر (علیه السلام) به هنگام احتضار فرمود: هنگامى كه بدرود حیات گفتم زمین را برایم بشكافید و قبرى مهیا كنید پس اگر به شما گفتند براى رسول خدا (صلی الله علیه و اله) لحد بوده است، تصدیق كنید.

زرارة بن اعین گوید: ابو جعفر امام باقر (علیه السلام) در تشییع جنازه‏ اى از قریش حاضر شدند، من نیز در خدمتش بودم، عطا بن ابى رباح نیز از جمله حاضران بود، زنى در پشت جنازه ضجه مى‏ كشید و ناله مى‏ كرد، عطا به آن زن گفت: ساكت شو و صدایت بلند نشود و گرنه من بر مى‏ گردم، زن ساكت نشده، عطا برگشت. من به امام باقر (علیه السلام) گفتم: عطا برگشت. فرمود: چرا؟ گفتم: زن ساكت نشد او نیز برگشت. حضرت فرمود: به تشییع جنازه ادامه بده، ما اگر باطلى را با حق دیدیم و به خاطر باطل، دست از حق بركشیدیم حق مسلمان را ادا نكرده‏ ایم .