صائب تبريزى (1016ـ1086ق):

قصيده اى را در تعمير تربت پاك نجف و آوردن نهرى از فرات به نجف به مطلع زير سروده:

منّت خداى را كه به توفيق كردگار
از ناف كعبه، چشمه زمزم شد آشكار

مولانا نظام استرآبادى (م921ق):

امير صفدر غالب، على ابوطالب
وصىّ احمد مرسل، ولىّ حىّ قدير

خمير مايه علمش نبودى ار بودى
هنوز نان فضيلت به خوانِ دهر، فطير

بابا فغانى(م925ق):

قسم به خالق بى چون و صدر بدر انام
كه بعد سيّد كونين، حيدر است امام

امام اوست به حكم خدا و قول رسول
كه مستحقّ امامت بود به نصّ كلام

مير سيدعلى قاينى واعظ:

در چكامه بلندى به مطلع:

خاصگان عالم جان، دوش محضر كرده اند
خلوت دل را به نور خود منوّر كرده اند

ابن حسام خوسفى، محمّد بن حسام الدين (783ـ875ق):

در ضمن قصيده اى به مطلع:

شاهى كه خسروان دو عالم گداى اوست
ماهى كه آفتاب فروغ لقاى اوست

مولانا كاشى، محمّد حسن افضل المتكلمين(ق8هـ):

السلام اى سايه ات خورشيد ربّ العالمين
آسمان عزّ تمكين، آفتاب داد و دين

مولانا لطف اللّه نيشابورى (م810ق):

بنازد عقل و جان و دل، به مهر سرور غالب
اميرالمؤمنين حيدر، على بن ابى طالب

ابن يمين فريومدى (م769ق):

در قصيده اى به مطلع:

مقتداى اهل عالم چون گذشت از مصطفى
ابن عمّ مصطفى را دان على مرتضى

فريـد الـديـن عطّـار نيشـابورى (513ـ 586ق):

رونقى كان دين پيغمبر گرفت
از اميرمؤمنان حيدر گرفت

قلبِ قرآن، قلب پر قرآن اوست
"وال من والاه" اندر شان اوست(1)

امام علی النقی علیه السلام در علم و تقوى و پرهیزگارى چون امامان گذشته بى نظیر بود و با این كه در دوران خلافت متوكل عباسى مى زیست و از هر طرف تحت فشار عوامل حكومتى بود، ولى توانست با ثبات قدم و اعتماد به نفس، امامت و رهبرى شیعیان را به عهده بگیرد و به خوبى وظایف خویش را انجام دهد.