حرکت کاروان اسیران کربلا از کوفه به طرف شام:
یزید ملعون در جواب نامه عبید اله بن زیاد به او دستور داد تا کاروان اسرای کربلا را به همراه سرهای مقدّس شهداء به شام بفرستد. از این رو در روز نوزدهم محرم سال 61 هجری قمری این کاروان از کوفه به طرف شام حرکت کرد.(1)

فرستادن سرهای مطهر شهدای کربلا به سوی شام
بنابر بعضی از نقلها در این روز سرهای مقدّس و اهل بیت عصمت و طهارت را به سوی شام حرکت دادند. البته بعدها اهل بیت علیه السلام سرهای مطهر را به بدنها ملحق کردند.(1)

اسرای اهل بیت علیهم السلام در مجلس ابن زیاد

در روز سیزدهم محرم سال 61 هجری قمری بعد از آن که سرهای مقدس شهدای کربلا را به همراه اسرای کربلا در شهر کوفه گرداندند، اهل بیت امام حسین علیه السلام را وارد دار الاماره ابن زیاد کردند. آن ملعون دستور داد تا سر مقدس ابا عبدالله الحسین علیه السلام را پیش رویش قرار دهند، آن گاه زنان و کودکان را به همراه امام سجاد علیه السلام در حالی که با طناب بسته بودند، وارد مجلس او نمودند و در برابر آن ملعون ایستاده نگه داشتند.

دفن شهدای کربلا
روز دوازدهم محرم سال 61 هجری قمری عده ای از قبیله بنی اسد برای دفن بدن مطهر امام حسین علیه السلام و اجساد مطهر اصحاب امام به کربلا آمدند. اما از آن جا که بدن ها معولا سر نداشتند و بیشتر آن ها بر اثر ضربات شمشیر پاره پاره شده بودند، قابل شناسایی نبودند، بنی اسد متحیر شده بودند. در این هنگام امام سجاد علیه السلام به معجزه الهی تشریف آوردند و بدن ها را یک به یک شناسایی و معرفی نمودند، خود حضرت نیز بدن مطهر پدر را در حالی که به شدت می گریست به خاک سپردند. (1) سپس روی قبر مطهر چنین نوشتند:

حرکت کاروان اسیران از کربلا

عمر بن سعد ملعون روز یازدهم سال 61 هجری قمری تا ظهر در زمین کربلا ماند و بر کشتگان سپاه خود نماز خواند و آنان را به خاک سپرد در حالی که بدن مطهر سید الشهدا علیه السلام به همراه 72 تن از اصحابش بدون کفن بر زمین گرم کربلا مانده بود. چون روز به نیمه رسید، عمر سعد دستور داد تا اهل بیت امام حسین علیه السلام را بر شترها سوار کردند.

سلام بر تو ای محرم ای ماه حماسه ای ماه عزت ای ماه فداکاری
تو بودی که حق، برای همیشه باطل را محکوم کرد و داغ ننگ و ذلت را بر پیشانی او کوبید.

تو رونق دینی هستی که خدای عالی اعلی به آن راضی شد، اسلام را تو زنده نگه داشته ای. تو جان ها را به جوشش در می آورری، تو قلب تپنده عشاقی ... تو غوغایی، معراج الاولیایی

عاشورای حسینی
پیشوای شهیدان سپیده دم عاشورا با اصحاب وفادارش نماز صبح را اقامه نمودند و پس از آن دست های مبارکشان را به سوی آسمان بلند و این گونه با پروردگار خود مناجات کردند: خداوندا تو در دشواری ها همواره پناه و در سختی ها امید من هستی، در آن چه بر من نازل شود پناه و یاورم هستی، پروردگارا از زخم های رنج آوری که قلب را شکسته و چاره را گسسته و دوست را به ناروایی دشته و طعن دشمن را به همراه دارد، به تو شکایت می کنم که امید داشتن به تو، بی نیازی از دل دادن به دیگری ست. پس درهای بسته را بگشای و روزنه های امید را بنمای که همه نعمت ها و تمام خوبی ها از آن توست و تو تنها مقصود و آرزویی. (1)

محاصره خیمه های امام حسین علیه السلام
امام صادق علیه السلام فرمودند: تاسوعا روزی بود که حسین علیه السلام و اصحابش را در کربلا محاصره و سپاهیان شام بر کشتن آن حضرت اجتماع کردند، پسر مرجانه و عمر سعد به دلیل کثرت سپاه و لشکری که برای آن ها جمع شده بود، خوشحال شدند. آن حضرت و اصحابش را ضعیف شمردند، یقین کردن که یاوری برای او نخواهد آمد و اهل عراق حضرتش را یاری نخواهند کرد. سپس فرمودند: پدرم فدای آن کسی که او را غریب و تنها گذاشتند و در تضعیف او کوشیدند. (1)

خواص در یک جامعه به کسانی اطلاق می شود که به واسطه تاثیری که بر مردم دارند و جز بزرگان محسوب می شوند، این شرافت به واسطه بزرگی قوم یا به واسطه گرفتن حکمی از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم و یا راوی حدیث و جز صحابی یا تابعین پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و یا جز خانواده شهدا محسوب می شوند که مردم به واسطه جایگاه آنان برای ایشان احترام قایل هستند که در زیارت عاشورا از برخی از آنان تحت عنوان امت ممهد و تمهید گران و زمینه سازان از آنان یاد می شود.

آن‌چه در پی می‌آید مروری كوتاه بر چند برهه‌ی حساس و تاریخی از زندگی خواص جامعه امام حسین علیه اسلام و بررسی زندگی این افراد که اگر اینان در آن برهه حساس تاریخ تصمیم درستی می گرفتند شاید امروز تاریخ سرنوشت دیگری داشت. ولی هم اینان نقش خود را در سرنوشت تاریخ نادیده گرفتند و وظیفه خود را انجام ندادند، که باعث شد حسین بن علی علیه السلام تنها شود و به تعبیر زیارت عاشورا وتر الموتر کشته شد و در نهایت به زندگی چند نفر از خواص اهل باطل خواهیم پرداخت که این گروه در عین باطل بودن ولی در انجام نقش خود در پیش برد اهل باطل با تمام قوت کار خود را انجام دادند که انسان را یاد سخن حضرت علی علیه السلام می اندازد که کاش گروهی از شما را می دادم و یک نفر از گروه معاویه را می گرفتم چرا که آنان این گونه بر باطل خود مصرند و با تمام قوت برای آن کار می کنند و شما در مورد حق این گونه سستی و کاهلی می ورزید.

امام حسین علیه السلام به هیچ وجه راضی به وقوع جنگ نبودند و تلاش فراوان نمودند تا از ایجاد درگیری جلوگیری کنند و به همین جهت با عمر بن سعد ملاقات و ضمن هدایت او، توافق کردند که یا آن حضرت بدون بیعت با یزید به همان مکان که از آن آمده اند برگردند یا به یکی از مرزهای کشور اسلامی بروند و همانند مسلمانان زندگی کنند.