بسم الله الرحمان الرحیم

صلی الله علیک یا ولیعصر ادرکنا

اوست يگانه فرزند خوانده عصمت كبراي الهيه، فاطمة الزهرا، آن هم درهنگامه قيامت در ميان فرياد وانفسای آدميان محشور در صحراي وحشت! آنجا كه اميرالمومنين (صلوات الله و سلامه عليه) بپرسند "اي فاطمه از براي شفاعت دراين روز سخت چه مهيا كرده اي ". و ايشان در جواب بگويد: كفانا لاجل هذاالمقام يدان مقطوعتان من ابني العباس. "(1) در اين هنگامه سخت كافيست براي شفاعت دو دست بريده پسرم عباس."

دهم رمضان المبارك ياد آور داغ جانسوز و حادثه جانكاهى است كه عصاره هستى و خاتم و افضل پيامبران را به سوگ نشاند. در سال دهم بعثت بانوى بزرگ اسلام بعد از 25 سال همراهى و فداكارى در راه پيامبر صلی الله علیه و آله با كوله بارى از رنجها، فداكاريها، گذشت و ايثارها، در سن 65 سالگى، چشم از جهان فرو بست و همسرش محمد صلی الله علیه و آله را در ميان دشمنان در فراق جانسوزى تنها گذاشت. اين حادثه دردناك درست بعد از سه روز از وفات ابوطالب، حامى دلسوز و فداكار پيامبر صلی الله علیه و آله اتفاق افتاد و آنچنان حضرت ختمى مرتبت را متأثر و محزون ساخت كه آن سال (دهم بعثت) را «عام الحزن» و سال غصه و غم نامگذارى نمود و در ميان اندوه فراوان و اشكى چون باران، خديجه را در محلى به نام «حجون» به خاك سپرد.

آنچه در پيش رو داريد نگاهى است گذرا، به فضائل خديجه كبرى، بانوى فداكار و صبور اسلام.

قلم آزاده که ارزنده ترین میراث بشریت است با تمام عظمتش، از وصف شخصیت الهى حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام عاجز است.
براى شناخت این اسوه تقوى، جهان بشریت باید كنگره هاى عباس شناسى برگزار كند. چه، به عقیده شیعه و متفكرین اسلامى و فرزانگان آزاده، پس از رسول اكرم صلى الله علیه و آله و حضرات معصومین علیهم السلام او یكى از عالمترین، فقیه ترین ، فرزانه ترین ، شجاعترین ، و سخاوتمندترین افرادى است كه تاریخ اسلام ، بلكه تاریخ جهان ، به خود دیده است .

در این نوشتار مختصر، از لابلای القاب و کنیه های آن حضرت، نگاهی هر چند کوتاه بر این شخصیت آسمانى می اندازیم.

حضرت سيد امير احمد علیه السلام ملقب به شاه چراغ و سيدالسادات الاعاظم، فرزند بزرگ وار امام موسي كاظم علیه السلام است. پسران امام هفتم علیه السلام بنا به مشهور، نوزده نفر می باشند. حضرت احمد بن موسی علیهما السلام و محمد بن موسی علیهما السلام از یک مادر که ام احمد خوانده می شد متولد گردیدند.
در ارشاد است که: وکان احمد بن موسی کریما جلیلا ورعا . وکان ابوالحسن موسی یجبه و یقدمه و وهب له ضیعته المعرفه بالیسریه و یقال الحمد بن موسی اعتق الف مملوک.
از جانب اسماعیل بن موسی علیه السلام روایت کرده فرمود: پدر بزرگوارم اولادش را برد به قریه ای از قرای مدینه و با جناب احمد بن موسی علیه السلام بیست نفر از خدم و حشم بودند که اگر احمد می ایستاد آن ها هم می ایستادند و اگر احمد می نشست، آن ها هم می نشستند(یعنی مقام ایشان بالا بوده که به احترامشان می ایستاده یا می نشستند).

اقیانوس رحمت و لطف پیامبر و اهل بیت ایشان صلوات الله علیهم را کرانه ای نیست . باب عنایات آن خاندان رحمت همواره گشوده و مفتوح بوده و هر کس می تواند بدان درگاه الهی روی آورد.

خود آموخته اند؛ که هر که به نزد آنان آید نجات یابد و هر که به درگاه آنان روی نیاورد هلاک می گردد.

من اتاکم نجی و من لم یأتکم هلک(1)

آن گاه كه دختر گرامی امیر مومنان، حضرت زینب کبری علیها السلام به سنّ ازدواج رسید، خواستگاران فراوانى از جوانان محترم و ثروتمند قریش براى وی مى آمدند، ولى حضرت على علیه السلام براى نو گل خاندان رسول و بانوى خردمند بنى هاشم، كسى را برگزید که شرافت و شایستگى همسرى او را داشت. عبدالله ‏فرزند برادر بزرگوارش، جعفر طیّار.

مردانی كه در این جهان رتبه برتری و تقدم را حایز گشته ‏اند، بی شمارند، ولی زنانی كه به این مقام و مرتبت نایل شده ‏اند معدوی بیش نیستند. از مادر بشر، حوا، و خواهر موسی علیه السلام و آسیه همسر فرعون و مریم مادر عیسی علیه السلام تا خدیجه ام المومنین كه خدماتش به دین مقدس مشهود عالمیان است و حضرت صدیقه طاهره، فاطمه زهرا علیها السلام كه تقدم و برتری و سیادت حضرتش بر تمام زن های عالم از اولین و آخرین مسلم است.

در خانه حضرت علی بن ابی ‏طالب علیه السلام، از فاطمه اطهر علیه السلام فرزند دختری به دنیا آمد که او را «زینب» نام نهادند، فرزندی که نه تنها زینت پدر شد، بلکه در تاریخ پرفراز و نشیب پس از پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله توانست در بزرگ ترین حماسه نبرد حق علیه باطل، نقشی مهمّ و سرنوشت ‏ساز داشته و پیام ‏رسان انقلاب عاشورا باشد و برای همیشه تاریخ، مسلمانان را مدیون فداکاری، ایثار و شهامت خویش سازد.

این ‌جا بقیع است!

درست با چشم ‌های سُست که از پشت پنجره ‌ها پی در پی می‌ نگری، در یک مرثیه مواج فرو می‌ ریزی.

دیگر نه خود را به جا می ‌آوری و نه جز اشک را می‌ نگری. تا احساس بی‌ قراری، طعم شور چشم‌ ها را می‌ چشد، بغض‌ های بهاری خود را می‌ تکانی، عباس علیه ‌السلام را می‌ بینی که بر سر مزار خاکی مادر زانو زده است.

ما در این جا غریبیم

نزدیک غروب آفتاب که می شد، مردم دمشق، دست کودکان خویش را می گرفتند و به تماشای بچه های امام حسین علیه السلام می آمدند و پس از آن راهی خانه می گشتند. روزی رقیه علیهاالسلام با دیدگان حسرت بار به آن جمع نگاه کرد. ناله ای دردناک از دل برآورد و روی به عمه اش زینب سلام الله علیها نمود و گفت: ای عمه! این ها به کجا می روند؟ حضرت زینب سلام الله علیها فرمود: ای نور چشمم! این ها ره سپار خانه و کاشانه خود هستند. رقیه علیهاالسلام گفت: عمه جان! مگر ما خانه نداریم؟! زینب سلام الله علیها فرمود: نه! ما در اینجا غریبیم و خانه نداریم. خانه ما در مدینه است. با شنیدن این سخن صدای ناله و گریه رقیه علیهاالسلام بلند شد و فریاد زد: «واغربتاه، واذلتاه، و اکربتاه» آه از غریبی، وای از محنت و زاری ما . (1)