و در ادامه مى سرايد:

اى كه بر خيره همى دعوى بيهوده كنى
كه فلان بودت از ياران، ديرينه و پير

شرف مرد به علم است، شرف نيست به سال
چه درآيى سخن يافه همى خيره بخير؟

يافت احمد(ص) به چهل سال مكانى كه نيافت
به نود سال براهيم(ع)، از آن عشر عشير

على آن يافت ز تشريف كه در روز غدير
شد چو خورشيد درخشنده در آفاق، شهير(1)

و در جاى ديگرى گويد:

با خرد باش يكدل و همبر
چون نبى با على به روز غدير(2)

و در قصيده اى به مطلع:

بنالم به تو اى عليم و قدير
ز اهل خراسان صغير و كبير

مى گويد:

بياويزد آن كس به غدر خداى
كه بگريزد از عهد روز غدير

چه گويى به محشر اگر پرسدت
از آن عهد محكم، شبر يا شبير(3)

و در چكامه بلندى گويد:

آگاه تو نيى كه پيمبر كه را سپرد
روز غديرخم، به منبر، ولايتش

آن را سپرد كايزد مر دين و خلق را
اندر كتاب خويش بدو كرد اشارتش

آن را كه چون چراغ بُدى پيش آفتاب
از كافران شجاعت، پيش شجاعتش

آن را كه در ركوع، غنى كرد بى سوال
درويش را به پيش پيمبر، سخاوتش

آن را كه كس به جاى پيمبر جز او نخفت
با دشمنان صعب به هنگام هجرتش(4)

و ضمن چكامه اى ديگر چنين گويد:

آن كه معروف به او شد به جهان روز غدير
وز خداوند ظفر خواست پيمبر به دعاش

هر خردمند بداند كه بدين وصف عليست
چو رسيد اين همه اوصاف به گوش شنواش(5)

و نيز همو گويد:

ندانم جز اين عيب مر خويشتن را
كه بر عهد معروف روز غديرم(6)

منبع:

1. ديوان ناصر خسرو، تصحيح سيد نصر اللّه تقوى، تهران، اميركبير، 1348ش، ص194ـ196
2. همان، ص172
3. همان، ص194، و نيز چاپ نشر چكامه، 1361ش، ص264
4. همان، ص214، و نيز چاپ نشر چكامه، ص292
5. همان، ص221، و نيز چاپ نشر چكامه، ص300
6. همان، ص445