حضرت جواد علیه السلام فرمود:

امام صادق علیه السلام غلام و خدمت گزاری داشت که وقتی وارد مسجد می شد قاطر آن حضرت را نگهداری می کرد، روزی این غلام نشسته بود و قاطر را با خود داشت که جمعی مسافر از خراسان رسیدند، شخصی از میان این قافله به او گفت: ای غلام! آیا ممکن است که از مولای خود بخواهی مرا جانشین تو گرداند و من غلام او گردم و در عوض همه ی اموال خود را به تو ببخشم؟ و بدان که من ثروت زیاد دارم، تو می روی آنها را دریافت می کنی و من جای تو در خدمت امام علیه السلام هستم. غلام گفت: با امام علیه السلام در میان می گذارم و از او درخواست می کنم.

سپس بر امام علیه السلام وارد شد و عرض کرد : فدایت شوم، شما که خدمت مرا از یاد نبرده اید و می دانید که مدتی طولانی است ملازم شما هستم، اکنون بعد از این مدت اگر خدا خیری را متوجه من سازد آیا شما مانع می شوید و نمی گذارید از آن برخوردار شوم؟

امام فرمودند: از خودم به تو می بخشم و از دیگران جلوگیری می کنم. آن گاه قصه ی آن مرد را به عرض امام علیه السلام رسانید.

فرمود: اگر میل نداری در خدمت ما باشی و آن شخص مایل است او را می پذیریم و تو را رها می کنیم. و چون غلام آماده ی رفتن شد و از امام علیه السلام روی گردانید، آن حضرت او را صدا زد و فرمود:

تو را به خاطر خدمتی که به ما کرده ای نصیحت می کنم و اختیار با توست. بدان وقتی که قیامت فرا رسد رسول خدا صلی الله علیه و آله به نور خداوند وابسته است و امیرالمومنین علیه السلام به نور رسول خدا صلی الله علیه و آله پیوسته است، و امامان علیهم السلام به امیرالمومنین علیه السلام مرتبط و وابسته اند، در آن هنگام شیعیان ما دامان ما را می گیرند و به ما می پیوندند، و هر کجا ما وارد شویم آن ها نیز وارد می شوند. غلام که گفتار امام علیه السلام را شنید عرض کرد: در خدمت شما خواهم ماند و آخرت را بر دنیا ترجیح می دهم. آن گاه از محضر امام علیه السلام خارج شد و نزد آن شخص آمد، او که غلام را دید به وی گفت: چهره ات اکنون که از نزد امام علیه السلام آمده ای غیر از آن چهره ای است که بر آن حضرت وارد شدی. غلام فرمایش امام علیه السلام را برای او نقل کرد و او را خدمت امام علیه السلام آورد، امام صادق علیه السلام این اظهار محبت و ارادت را از او پذیرفت، و برای غلام دستور داد که هزار دینار بدهند سپس آن شخص برخاست و با امام علیه السلام وداع کرد و از آن حضرت درخواست کرد که برایش دعا کند(القطره،ج 1،ص572).

برخی از نکات ارزشمند و قابل تامل در این حدیث شریف که می بایست نسبت به امام زمان حضرت مهدی علیه السلام بدان توجه داشته باشیم:

•سعی کنیم با خدمت گزاری به آستان مقدس امام زمان علیه السلام و ترویج یاد و نام آن مولای مهربان و دعا برای آن عزیز، که از مهم ترین خدمت هاست، خود را در زمره ی غلامان و کنیزان آن امام رئوف وارد ساخته و به شمار آوریم.

•توفیق محبت و یاد آن حضرت و خدمت به آستان مقدسش را با هیچ چیز عوض نکنیم.

•به دنیا و ثروت و پست و مقام آن بی توجه و بی اعتنا باشیم که در مقابل ثروت هنگفت و نعمت عظیم ولایت و داشتن آن حضرت بی ارزش بلکه هیچ است و هیچ.

•هر چیزی که به ما می رسد به دست مبارک مولایمان صاحب الزمان علیه السلام است.

•همه ی ما چه بدانیم و چه ندانیم بر سر سفره ی لطف و احسان آن حضرت روزی می خوریم.

•ما خیر و صلاحمان را تشخیص نمی دهیم. بهتر است خیر و صلاحمان را به امام زمانمان بسپاریم که او بیش از ما به فکر ماست و از خودمان مهربان تر و دلسوز تر است.

چاره ساز ما به فکر کار ماست ************ فکر ما در کار ما آزار ماست

•سعادت و نجات در دنیا و آخرت منحصر در توسل و تمسک و پیوند با امام زمان علیه السلام است.

•اگر کسی واقعا و از صمیم قلب مشتاق خدمتگ زاری آستان مقدس اهل بیت علیهم السلام باشد، او را می پذیرند و توفیقش را به او مرحمت می کنند.

•ما خود دستمان را از دامن پر مهرشان رها می کنیم و با پای خود از کنار سفره شان می رویم. لطف و رحمت بی انتهایشان را نقصان و کوتاهی نیست و درگاه لطف و عنایتشان به روی هر که به آن ها روی آورد باز است. به قول حافظ:

هر که خواهد گو بیا و هر چه خواهد گو بخواه *** کبر و ناز و حاجب و دربان در این درگاه نیست

نگارنده: رضا خدادادی