امام مجتبی علیه السلام فرمودند: 13 روز گذشته است. از امام حسین علیه السلام فرمود: 17 روز باقی مانده است. در این هنگام امیرالمومنین علیه السلام دست به محاسن مبارک گرفتند و فرمودند: نزدیک است این موی من به خون سرم خضاب شود. در شب 16 ماه رمضان سال 40 هجری امیرالمومنین علیه السلام در خواب پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را دیدند، آن حضرت به نزدیک شدن ملاقاتشان در بهشت به امیرالمومنین علیه السلام بشارت دادند. امیرالمومنین علیه السلام به دخترشان ام کلثوم علیها سلام خبر دادند.(3)

در شب نوزدهم امیرالمومنین علیه السلامروزه را در منزل ام کلثوم علیها سلام افطار نمودند.(4) در شب 19 ماه رمضان سال 40 هجری وردان و شبیب که با ابن ملجم در شهادت امیرالمومنین علیه السلام همراه بودند در حین درگیری کشته شدند.(5) گفته اند گروهی از فراریان جنگ خوارج (نهروان) در مکه، در مذاکره محرمانه خود به این نتیجه رسیدند که برای اصلاح امور مسلمانان سه تن را باید به قتل برسانند: حضرت علی علیه السلام، معاویه لعنة الله علیه و عمر و عاص لعنة الله علیه. سه نفر از خوارج خود را برای اجرای این کار آماده ساختند: ابن ملجم داوطلب برای کشتن حضرت علی علیه السلام شد. او بی آن که نیت خود را برای کسی بگوید وارد کوفه شد و در آن شهر با هم مسلکان خود، محرمانه تماس گرفت.

سرانجام زنی به نام قطام و دو تن دیگر به نام های وردان و شبیب با او هم دست شدند و تصمیم گرفتند تا در سحرگاه شب 19 رمضان در مسجد کوفه به حضرت علی علیه السلام حمله ور شوند. قطام شمشیرهایی را که از قبل زهرآلود کرده بودند به دست آن ها داد. آن ها جریان را به اشعث بن قیس نیز گفته بودند. او نیز با آن ها هم رای شده و برای کمک آن ها به مسجد آمده بود. مولای متقیان حضرت علی علیه السلام طبق معمول، سحرگاه به سوی مسجد کوفه آمدند، بالای بام رفتند و هنگام سپیده سحر اذان گفتند. سپس به محراب مسجد رفتند و مشقول نماز نافله صبح شدند. وقتی در رکعت اول سر از سجده برداشتند. شبیب به طرف آن حضرت حمله ور شد، ولی شمشیرش به خطا رفت، بلافاصله ابن ملجم مرادی حمله کرد، شمشیر او بر فرق مبارک حضرت علی علیه السلام فرود آمد و فرق ایشان را تا نزدیک پیشانی شان شکافت و محاسن شریفشان را غرق خون کرد. در این هنگام حضرت فرمودند: بسم الله و بالله و علی ملة رسول الله فزت و رب الکعبه، به نام خدا و برای خدا و بر دین رسول خدا. به خدای کعبه سوگند که رستگار شدم. سپس مقداری از خاک محراب را برداشتند و روی زخم سرشان پاشیدند و این آیه را تلاوت فرمودند: مِنْهَا خَلَقْنَاكُمْ وَفِيهَا نُعِيدُكُمْ وَمِنْهَا نُخْرِ‌جُكُمْ تَارَ‌ةً أُخْرَ‌ی. "ما شما را از خاک آفریدیم و در آن باز می گردانیم و از آن نیز بار دیگر شما را بیرون می آوریم."(6) سپس اصحاب و یاران آن حضرت را به خانه بردند و در بستر شهادت قرار دادند.

گفته اند هنگامی که ضربت ابن ملجم بر فرق مبارک مولای متقیان علی علیه السلام فرود آمد، زمین لرزید، دریاها طوفانی شد و آسمان ها متزلزل گشت، درهای مسجد به هم خورد، خروش از ملایکه آسمان بلند شد و باد سیاهی به سختی وزید که جهان را تاریک ساخت. جبرییل در میان آسمان و زمین ندا داد، به طوری که مردم هم شنیدند و گفت: به خدا سوگند که ارکان هدایت در هم شکست، ستاره های علم نبوت خاموش شد، نشانه های پرهیزگاری از بین رفت، ریسمان محکم الهی پاره شد، پسر عموی حضرت مصطفی صلی الله علیه و آله و سلم و سید اوصیا، علی مرتضی شهید شد و بدبخت ترین اشقیا او را شهید کردند.(7) (تهدمت والله ارکان الهدی و انطسمت العلام التقی انفضمت العروة الوثقی، قتل ابن عم مصطفی، قتل الوصی المجتبی، قتل علی المرتضی، قتله اشقی الاشقیاء).


----------------------------------------

منابع:

1-وقایع الایام،ص47.
2-الوقایع و الحوادث،ج1،ص139. مستدرک سفینة البحار،ج5،ص213.
3-ارشاد،ج2،ص15. الوقایع و الحوادث،ج1،ص190.
4-الوقایع و الحوادث،ج1،ص242.
5-نفائح العلام،ص41.
6-سوره طه،آیه 55.
7-منتهی الامال،باب سوم فصل سوم،ص246.