( دکلمه، با یک صدای محکم و رسا)

چگونه باور کنیم از تو نگفته اند که برگ برگ تاریخ گواه توست! چگونه است که آسمانیان تو را بهتر از اهل زمین می شناسند؟ چگونه است که هر درخت پر ثمر، هر سبزی چمن و هر بلبل خوش سخن، تو را بیشتر از نسل انسان ها شناخته است؟

گویی که تنها این انسان است که زمزمه پرشور صبا که هر کوی برزن را در پهنه زمان پر کرده است، نمی شود!( یک مکث متوسط)

(یک صدای گیرا و مهیج) روزی با شکوه...(مکث) زمان آبستن حادثه ای عظیم... ( مکث) زمین در انتظار میهمانانی عزیز...(مکث) صدای بال و پر ملایک فضا را روحی دیگر بخشید و نوری که ظلمت صحرا را در هم شکست و میهمانان عزیز این جشن آسمانی قدم به این عرصه عظیم نهادند. (مکث) ایشان آمدند... سرزمین هایی زمینی، با شرافتی آسمانی، که یکی پس از دیگری پیش آ مدند. ناگاه نوایی ملکوتی در فضا پیچید و روشنایی نافذی چشم ها را خیره نمود.

از دور سرزمینی ظاهر گشت که گویا آشنای دل های حاضرین بود، با شوکتی عظیم و شرافتی روحانی. آری او مکه مکرمه در جای گاه نزول وحی الهی است. همه عقب رفتند، راه باز شد، سکوت سنگینی مجلس را فرا گرفت، نفس ها در سینه حبس گردید، بوی عِطری خوش همه را سرمست کرده بود. میهمانان حیران و مبهوت، بی اختیار سر تعظیم فرود آوردند.
دگر باره همه بی اختیار به سجده افتادند، نسیم خنکی از پر و از ملایک فضا را پر کرده بود. همه او را می شناختند. شرافتش بر همه سرزمین ها آشکار بود.

پس آن گاه از گوشه ای دیگر، سرزمینی دیگر، آشکار گشت. او خاتم پیامبران و فرستادگان الهی را در خود جای داده است و مسجد النبی مَهبط ملایکه الهی بر سینه اش نشسته است، آری او مدینه است.

واین بار سرزمینی دیگر، با شکوهی آمیخته به اندوه توجه حاضران را به خود جلب کرد. قلب تپنده اش مسجدی است که محرابش قتل گاه سید اوصیا، برترین بعد از رسول الله، و جای گاه هزاران هزار پیامبر الهی، آری او کوفه است.

و سرزمین هایی که هر کدام از شرافتی آسمانی برخوردارند، یکی پس از دیگری آشکار گردیدند. نا گاه صدای ناله ای از اعماق زمین برخاست.(مکث) این پیکر پر درد کدامین فراز تاریخ است که بر دل هاد اندوهی بر جای می گذارد.

(صدای محکم و رسای شخص اولی که دکلمه شروع را خوانده است)

...و تو ای عزیز، ای هماره برکه هدایت، ای ژرف بحر ولایت! مگر نه این که هستی، غرقه قطره ای از حقیقت توست؟ ای نم نم نور! تو مصداق راستین آیه آبی! در شگفتم، خلقی را که بدون آب، زندگانی تاب آوردند. این مردگان روان؛ این زندگانی بی جان ! آه ای غدیر! ای آب حیات! متحیرم که واژه فراموشی چگونه به ساحلت راه یافت؟ چگونه؟ (مکث)

حمد و سپاس خدایی را که در یگانِگی اش بلند مرتبه، و در یکتایی اش به بندگانش نزدیک است.

خداوند به من چنین وحی کرده است. ای پیامبر آن چه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده ابلاغ کن و اگر چنین نکنی، رسالت او را نرسانده ای و خداوند تو را از شر مردم حفظ می کند. ای مردم، علی و پاکان از فرزندان ما و نسل او، ثقل اصغر اند و قرآن ثقل اکبراست.

هر یک از این دو، از هم جدا نمی شوند،تا بر سر حوض کوثر بر من وارد شوند. بدانید که بعد از من امیرالمومنین بودن برای احدی جز او حلال نیست.

خداوندا، دوست بدار هر کس علی را دوست بدارد و دشمن بدار هر کس علی را دشمن بدارد و غضب و لعنت نما هر کس که حق علی را انکار نماید. ای مردم نور از جانب خداوند عز و جل در من نهاده شد و سپس در علی بن ابی طالب و بعد در نسل او تا مهدی آل محمد، کسی که حق خدا وهمه حقوق ما را می گیرد. ای مردم به زودی بعد از من پیش وایانی خواهند بود که به آتش دعوت می کنند که خداوند و من از آنان بیزار هستیم. ای مردم بگویید: از خدا و رسول و علی و حسن و حسین - علیهم السلام – و امامانی که یاد کردی اطاعت می کنیم. برای امیر المومنین از قلب ها، جان ها و زبان هایمان عهد و پیمان گرفته شده و دست بیعت داده ایم.

(صدای شخص سوم ) در این جا بود که منافقین اگر چه در ظاهر تبریک گفته و بیعت کردند، اما پشت پرده به عملی کردن نقشه های خود در آینده فکر می کردند و پس از گذشت 75 تا 95 روز به آرزوی دیرینی خود رسیدند.(مکث)

( صدای شخص اول برای خواندن دکلمه انتهایی)

و امروز، با تو ای غدیر، پیمان خواهیم بست. پیمانی که آخرین بندهایش ترجمه اکنونِ ماست! پیمان انتظار!

که رسول خدا - صلوات الله علیه - ، خود پنجره انتظار را بر روی مشتاقان گشود و صبح ظهور را بشارت فرمود. و آنان که خود را فرا روی این، بیان مسول یافتند، هم چو نسیم از فراز دشت ها گذشتند و آفاق را از یاد مهدی- علیه السلام- عطر آگین ساختند. ما نیز با تو پیمان خواهیم بست. باشد که تنی در زلال غدیر بشوییم و از دل با موعود غدیر باز گوییم.