ولایت پذیری نیز در واقع اجرای قوانین زندگی است، که در آن جامعه تحت سرپرستی انسانی کامل که علم و اوامر و نواهی او مرتبط و گرفته شده از خدایی است که خالق بشر است و آگاهی به نیازهای او دارد قرار می گیرد.

انتخاب این عمل کاملا در اختیار خود انسان است، تا آن چه او را به کمال می رساند انجام دهد. پس با اطاعت و پذیرفتن ولایت، انسان حدّ و مرزی برای خود تعیین کرده و محدودیتی را می پذیرد. چرا که انسان بی محدودیت حیوانی است که هیچ نظم و قانونی برای زندگی خود ندارد. هر کاری بخواهد انجام می دهد. هر چه بخواهد می خورد...

در صورتی که به هر کجای این جهان خاکی که نظر کنید، انسان دارای نظم و مقررات می باشد. و انسان شایسته و محترم به فردی اطلاق می شود که هنجارهای جامعه را رعایت کند. مثلا از چراغ قرمز عبور نکند، دزدی نکند، دروغ نگوید و ...

پس آزادی نا محدود در هیچ جامعه ای وجود خارجی ندارد و وجود قانون برای هر جامعه ای لازم و ضروری است و اجرای این قوانین در واقع پذیرفتن همان محدودیتی است که در سرتا سر دنیا مورد احترام و نیز مورد احتیاج بشر است.

2- امر و نهی زیاد نشانه ی چیست؟

به طور معمول در زندگی انسان هر چیزی که ارزش و اهمیت بیشتری دارد، مراقبت و نگهداری از آن نیز جدی تر و با اهمیت تر بوده و امر و نهی نسبت به آن به مراتب بیشتر از موارد دیگر است.

پس امر و نهی در مورد یک مساله می تواند دلیل پُر ارزش بودن آن مساله باشد. مثلا مادری را تصور کنید که به علت محبت زیادی که به فرزندش دارد بیش از حد معمول مراقب اعمال و رفتار اوست. زیرا برای تربیت او ارزش زیادی قایل است و می کوشد او را راهنمایی کند تا به خطا و انحراف کشیده نشود. یا مثلا یک مربی، اگر متربّی اش برایش عزیز باشد ناخودآگاه دائما به او امر و نهی می کند که این امر و نهی نشان از محبت مربی است به متربّی خود، و در واقع این فرامین لطفی است از جانب مربی و متربّی نباید ملول شود. پس امر و نهی مادر و مربی عنایتی است که آن ها بر فرزند و یا متربّی خود داشته و خواهان سعادت او هستند.

3- آیا ولایت پذیری مضرّ و غیر معقول است؟

در ابتدا باید به این نکته توجه بیشتری داشت که اساسا این ولایت از طرف چه کسی و برای چه کسانی تعیین شده و هدف از وضع این قوانین بر چه اصولی استوار بوده است؟

بطور یقین این قوانین ولایت از طرف پروردگار جهان به رسول او نازل گشته و پس از ایشان به جانشینان بر حقشان سپرده شده تا در تمامی دوران زندگی تا روز قیامت به بشر اعلام گردد.

از طرفی خداوند، که خالق و صانع بشر است، این توانایی را به انسان داده تا با عبادت و بندگی به سر حدّ منزل مقصود که همان سعادت و کمال است برسد و نیز بر اساس خلقت و نیازهای بشر، بایدها و نبایدهایی را تحت عنوان قوانین دین برای او معین فرموده تا با اطاعت و عمل به آن ها به هدف نهایی خلقت راه یابد. هر عقل سلیمی می پذیرد که بهترین قانون گذار برای بشر، خالق و آفریننده ای است که به تمامی مشکلات و نیازهای جسمی و روحی او احاطه دارد.

از طرف دیگر، انسان ولایت پذیر کسی است که اولا قوانین الهی را به عنوان بهترین و کامل ترین قوانین بپذیرد. ثانیا ولایت شخص یا اشخاصی که نمایندگان و خلفای پروردگار در روی زمین هستند و مسول اجرای قوانین الهی می باشند را بر خود لازم بداند.
انسانی که ولایت پروردگار و نمایندگان و خلفای او را بر خود نپذیرند، با وجود ضعف ها و ناتوانای هایی که دارد و به علت نافرمانی و عمل نکردن به دستورات الهی، ضررهای جبران ناپذیری برای خود به ارمغان خواهد آورد که برایش جز حسرت و پشیمانی در دنیا و آخرت سودی نخواهد داشت.