عرفات در روزگار ما، مشخص‌ترين مكاني است كه حجّت خدا و جانشين پيامبر‏، مهدي موعود عجّل الله تعالي فرجَهُ الشّريف در آن حضور مي يابند و به جمع حاجيان گرما مي‌بخشند . با آن حضور مقدّس، اگر حاجيان رسول خدا صلي الله عليه و آله را در كنار خود نبينند، مولاي متّقيان را نيابند، وجود امام مجتبي را احساس نكنند، زمزمة دعاي سيّد الشهدا را نشنوند و امام سجاد را و حضرت باقر را و... به حق كه حجّشان ناتمام است.

عجب صحرايي است عرفات و عجب روزي است عرفه!

در چنين روزي، پيامبر خدا صلي‌الله عليه و آله تا طلوع آفتاب در مِنا حضور داشتند و سپس به عرفات تشريف فرما شدند. نيك كه بنگريم در محلّي به نام “ نمره” خيمة رسول الله را خواهيم ديد و چون در سخنان حضرتش دقّت كنيم، بوي خدا حافظي خواهيم شنيد. آفتاب عمر حبيب خدا صلي الله عليه و آله انديشة غروب دارد و واپسين سفر اين سفير الهي با ابلاغ آخرين تكاليف رسالتش سپري مي‌شود.

پيامبر برگزيده صلي الله عليه و آله دغدغه‌اي بزرگ در سينه دارد. مي‌داند كه بايد در واپسين روزهاي حيات، جانشينِ خود را به مردم بشناساند. جبریيل در شام گاه روز قبل، بار ديگر پيام معبودش را به وي ابلاغ كرده است كه اگر چنين نكند گويي رسالتش را به انجام نرسانيده است.

روزهايي سخت و حسّاس در پيش است و پيام‌آورِ امينِ الهي بايد كه براي رسانيدن پيام كردگارش دل هاي رميدة پيروان را آماده سازد. همين ديشب بود كه صداي حضرتش گفتار جبریيل را براي مومنان فرياد مي‌كرد:

«خوشبختي واقعي و تمامي سعادت و نيك بختيِ حقيقي، از آنِ كسي است كه علي را در زندگي و پس از مرگش دوست بدارد.»1


----------------------
----------------------------------------------------------

1. مدارك علماي شيعه: بحارالانوار/39/صص257 و 274 و برخي مدارك مربوط به اهل سنّت: مجمع الزوائد هيثمي/9/ص132، كنزالعمّال/6/ص400، فضائل الصحابه بيهقي، ذخايرالعقبي علي بن سلطان