بعد از ديدار پيامبر صلي‌الله عليه و آله، اميرمومنان عليه السلام نزد سربازان و همراهان خود بر مي‌گردند تا آنان را براي رسيدن به مكّه فرماندهي كنند. آن حضرت در سفر خود به يمن ماموريت داشتند تا بخشي از جِزية مسيحيان نجران را، در قالب يك هزار دست لباس، از ايشان تحويل بگيرند و همراه بياورند.

اميرمومنان عليه السلام هنگامي كه براي ديدار با پيامبر خدا صلي الله عليه و آله، لشكرِ خويش را در نزديكيِ مكّه گذاشته، خود به نزد پيامبر مي‌شتابند، آن لباس‌ها را به جانشين موقت خود مي‌سپارند؛ اما در بازگشت، متوجّه مي‌شوند كه لباس‌ها در ميان سربازان تقسيم شده و آن ها را به عنوان لباس احرام برتن كرده‌اند!

اين عمل بر عليّ مرتضي عليه السلام سخت گران مي‌آيد و جانشين را مورد بازخواست قرار مي‌دهند كه: چرا چنين كرده است؟ وي مي‌گويد: سپاهيان اصرار كردند تا من اين لباس‌ها را به امانت به ايشان بسپارم و پس از انجام حج بازپس گيرم. اما حضرت امير عليه السلام كه اختياري اين‌گونه براي آن مرد در بيت المال مسلمين قایل نيست، همة لباس‌ها را از سربازان باز پس مي‌گيرد و در مكّه تحويل پيامبر مي‌دهد.

عدالت و امانت علوي، همراهان حضرتش را خوش نمي‌آيد. لذا به پيش گاه پيامبر شرف ياب مي‌شوند و شكوه مي‌آغازند. پيامبر رنجيده از كردار و گفتار آنان، يكي از ياران خود را مي‌طلبند و از او مي‌خواهند كه در ميان اين گروه شكوه‌گر بپاخيزد و پيام حضرتش را چنين ابلاغ كند:

«از بدگويي درباره علي دست بداريد و زبان در كام‌گيريد! او در اجراي دستور خداوند، بي‌پرواست و در كار دين‌داري‌اش سستي روا نمي‌دارد.»1





--------------------------------------------------------------------------------

1. مدارك علماي شيعه: بحارالانوار/21/ص385، ارشاد شيخ مفيد و برخي مدارك مربوط به اهل سنّت: مسند احمد/3/ص68، مستدرك الصحيحين/3/ص134، تاريخ
طبري، استيعاب