در میان افرادى كه در دستگاه هارون بودند , اشخاصى بودند كه آن چنان مجذوب و شیفته امام بودند كه حد نداشت ولى هیچ گاه جرات نمى كردند با امام تماس بگیرند .

یكى از ایرانی هایى كه شیعه و اهل اهواز بوده است مى گوید كه من مشمول مالیت هاى خیلى سنگین شدم كه براى من نوشته بودند و اگر مى خواستم این مالیات هایى را كه این ها براى من ساخته بودند بپردازم از زندگى ساقط مى شدم . اتفاقا والى اهواز معزول شد و والى دیگرى آمد و من هم خیلى نگران كه اگر او بر طبق آن دفاتر مالیاتى از من مالیات مطالبه كند , از زندگى سقوط مى كنم . ولى بعضى دوستان به من گفتند : این باطنا شیعه است , تو هم كه شیعه هستى . اما من جرات نكردم بروم نزد او و بگویم من شیعه هستم , چون باور نكردم . گفتم بهتر این است كه بروم مدینه نزد خود موسى بن جعفر ( آن وقت هنوز آقا در زندان نبودند ) اگر خود ایشان تصدیق كردند او شیعه است از ایشان توصیه اى بگیرم . رفتم خدمت امام . امام نامه اى نوشت كه سه چهار جمله بیشتر نبود , سه چهار جمله آمرانه , اما از نوع آمرانه هایى كه امامى به تابع خود مى نویسد , راجع به این كه ( قضا حاجت مومن و رفع گرفتارى از مومن در نزد خدا چنین است و السلام) .

نامه را با خودم مخفیانه آوردم اهواز فهمیدم كه این نامه را باید خیلى محرمانه به او بدهم . یك شب رفتم در خانه اش , دربان آمد , گفتم به او بگو كه شخصى از طرف موسى بن جعفر آمده است و نامه اى براى تو دارد . دیدم خودش آمد و سلام و علیك كرد و گفت : چه مى گویید ؟ گفتم من از طرف امام موسى بن جعفر آمده ام و نامه اى دارم . نامه را از من گرفت , شناخت , نامه را بوسید , بعد صورت مرا بوسید , چشم هاى مرا بوسید , مرا فورا برد منزل , مثل یك بچه در جلوى من نشست , گفت تو خدمت امام بودى ؟ ! گفتم : بله .

تو با همین چشم هایت جمال امام را زیارت كردى ؟ ! گفتم بله . گرفتاریت چیست ؟ گفتم یك چنین مالیات سنگینى براى من بسته اند كه اگر بپردازم از زندگى ساقط مى شوم . دستور داد همان شبانه دفاتر را آوردند و اصلاح كردند , و چون آقا نوشته بود ( هر كس كه یك مومنى را مسرور كند , چنین و چنان) گفت اجازه مى دهید من خدمت دیگرى هم به شما بكنم ؟ گفتم بله . گفت من مى خواهم هر چه دارایى دارم , امشب با تو نصف كنم , آن چه پول نقد دارم با تو نصف مى كنم , آن چه هم كه جنس است قیمت مى كنم , نصفش را از من بپذیر . گفت با این وضع آمدم بیرون و بعد در یك سفرى وقتى رفتم جریان را به امام عرض كردم , امام تبسمى كرد و خوشحال شد .



هارون از چه می ترسید؟

هارون از جاذبه حقیقت مى ترسید :( كونوا دعاة للناس بغیر السنتكم ) تبلیغ كه همه اش زبان نیست , تبلیغ زبان اثرش بسیار كم است , تبلیغ , تبلیغ عمل است .

آن كسى كه با موسى بن جعفر یا با آبا كرامش و یا با اولاد طاهرینش رو به رو مى شد و مدتى با آن ها بود , اصلا حقیقت را در وجود آن ها مى دید , و مى دید كه واقعا خدا را مى شناسند , واقعا از خدا مى ترسند , واقعا عاشق خدا هستند , و واقعا هر چه كه مى كنند براى خدا و حقیقت است .

بخش سیره و عترت تبیان

منبع :

سایت قرآن وعترت

نرم افزار دایرة المعارف چهارده معصوم علیهم السلام