فِراق مدينه با يار به دهمين روزِ خود رسيده است و مسجد زيباي نبوي، ده شبانه‌روز است كه بي‌فروغ مانده؛ نه پيامبري… نه علي و فاطمه‌اي… نه حسن و حسيني…

سال ها پيش، پيامبر اسلام صلي‌الله عليه و آله، با ورود به مدينه، شروع به ساختن مسجدي كردند، كه قبر شريف آن حضرت اينك در همين مسجد قرار دارد. قسمت شمالي مسجد، محلّ عبادت و صُفّه‌هاي جنوبي آن، آسايش گاه مهاجراني بود كه از مكّه با رسول خدا صلي‌الله عليه و آله كوچ كرده بودند و در مدينه منزلي نداشتند يا محلّ خوابِ انصار فقير و بي‌بضاعت بود.

آري، مسجد رسول خدا در مدينه استراحت گاه چهارصد فقير و بينوا بود كه هر يك از آن ها از طريقِ كسب و كار يا با كمك از بيت‌المال مسلمانان و غنايم جنگي به تدريج، سرمايه‌اي به دست مي‌آوردند و منزلي مي‌گرفتند.

در كنار اين مسجد، خانه‌هاي جمعي از مهاجران و انصار قرار داشت كه برخي از ايشان براي افتخار، از خانه‌هاي خود روزنه‌ها و درهايي به خانة خدا باز كرده بودند... جبریيل نازل شد و چنين پيام آورد: درهاي اين خانه‌ها به مسجد، همگي بسته شود؛ جز در خانة علي عليه السلام.

جماعتي به اعتراض سخناني گفتند. اين سخنان به گوش پيامبر صلي‌الله عليه و آله رسيد. پس فرمودند:

«اي مردم! بدانيد كه من فرمان يافته‌ام جز در خانة علي، در خانة همة مهاجران و انصار را به مسجد ببندم. شنيده‌ام كه برخي از شما سخناني گفته‌ايد! به خدا سوگند من از خود نه دري را بستم و نه دري را گشودم؛ بلكه اين فرماني از سوي خداوند است كه بايد پيروي كنم.»1


--------------------------------------------------------------------------------

1. مدارك علماي شيعه: بحارالانوار/1/صص20و23 و برخي از مدارك اهل سنّت: صحيح ترمذي/2/ص301، مستدرك الصحيحين/3/صص116 و