اين همه بار غم بسيار تلخ مي‌نمود؛ اما محمّد امين صلي‌الله عليه و آله خدا را هميشه با خود داشت و لطف بي‌پايان خداوندي همراهِ او بود.

«ألَمْ يجِدْكَ يَتيماً فآوي؟» (ضحي/6)

«(اي پيامبر،) آيا پروردگارت تو را يتيم نيافت و پناهت نداد؟»

… حال پس از سال‌ها، آن كودك يتيم، رسالت بيست و سه ساله خود را به پايان مي‌رسانيد. او به فرمان معبود بي‌همتا ره سپار مكّه شده بود تا آخرين برگ‌هاي رسالت خويش را نيز برخواند؛ رسالتي كه جز او كسي را توان تحمّل و انجام آن نبود.

به راستي كه كردگار، گران‌بها گوهري را براي ابلاغ آخرين و جاودانه‌ترين آيين گيتي برگزيده بود.

آيا در نبود اين يگانه پيشوا- كه براي مسلمانان، پدري مهربان است- خداوند امّتِ رسولِ آخرالزّمان را بي‌سرپرست رها خواهد كرد و آنان را به سانِ يتيماني بي‌پناه، در وادي حيرت، بي‌راهبر خواهد گذارد؟! هرگز!

«أنا و عليٌّ أبَوا هذهِ الأمَّه.»1

«من و علي، دو پدر اين امّتيم.»

آري، در نبود پيامبر بزرگ صلي‌الله عليه و آله، امير اهل ايمان بايد كه پدرانه قافلة اسلام را هدايت كند و آن را به سر منزل رستگاري برساند. اگر خداوند مهربان پيامبرش را به بهشت رضوان باز مي‌خواند، به لطف و رحمت خويش براي زمينيان، علي، حسن، حسين،... و مهدي عليهم السلام را باقي خواهد گذاشت و اينك كشتي نجات را ناخدا و صراط هدايت خداوندي را قافله سالار، وليّ زمان و امام عصر، مهدي موعود عجّل الله تعالي فرجَهُ الشّريف است؛ او پدر مهربان امّت‌ها و هدايت گر ملّت‌هاست كه:

«السَّلامُ علي مَهديِّ الأمَمِ»2

«سلام بر مهدي امّت‌ها»


--------------------------------------------------------------------------------

1. بحارالانوار/16/ص95 و 23/ص259

2. مفاتيح الجنان/ص529 : زيارت امام زمان عليه السلام