بعد از شهادت و دفن پیامبر(صلی الله علیه و آله)، سه بار به منزل امیرالمومنین(علیه السلام) و فاطمه زهرا(سلام الله علیها) هجوم آورده و در هر بار به طریقی جسارت به اهل بیت(علیهم السلام) کردند.

در یکی از این دفعات، در منزل آن حضرت را آتش زدند و به زور وارد منزل شدند، حضرت صدیقه(سلام الله علیها) پشت در بودند. با این که می دانستند آن حضرت پشت در است، با لگد و فشار در را باز کردند، میخ در، سینه آن مخدره را آزرد و حضرت محسن(سلام الله علیه) سقط شد و پهلوی آن حضرت شکست.

آن حضرت بی هوش روی زمین قرار گرفت و حضرت مولی الموحدین(علیه السلام) را با سر و پای برهنه و دست بسته به طرف مسجد بردند. وقتی حضرت زهرا(سلام الله علیها) به هوش آمدند، به دنبال امیرالمونین(علیه السلام) رفتند و از بردن آن حضرت به مسجد مانع شدند. داخل کوچه و جلو چشم همسرش اسدالله الغالب امیرالمومنین(علیه السلام)، با تازیانه و غلاف شمشیر بر بدن حضرت صدیقه شهیده(سلام الله علیها) زدند که طبق روایات از بازوی آن حضرت خون جاری شد و باز بی هوش روی زمین قرار گرفتند.

بعد از این وقایع و فجایع آن حضرت بعضی روزها با دلی شکسته و محزون کنار قبور شهدای احد می رفت، می گریست و مرگ خود را از خداوند طلب می کرد، تا آهسته آهسته درد و جراحت های بدن بیشتر شد و از آن به بعد نزدیک مدینه زیر درختی می نشست و گریه و ناله می کرد که منافقین آن درخت را بریدند. بعد از آن امیرالمومنین(علیه السلام) در آن جا سایبانی ساختند؛ که مشهور به بیت الاحزان شد.

روز به روز بر شدت بیماری آن حضرت افزوده می شد. سینه شکسته و مجروح، بازوی ورم کرده، صورت نیلی، محسن سقط شده، غم پیامبر(صلی الله علیه و آله)، مظلومیت امیرالمومنین(علیه السلام) کار را به جایی رساند که آن حضرت در بستر بیماری افتاد و وصیت های خویش را به امیرالمومنین(علیه السلام) فرمود: شبانه مرا از زیر پیراهن غسل بده، کفن کن و دفن نما و قبرم مخفی باشد و اوبکر و عمر در تشییع و نماز من حاضر نشوند، عایشه و غیر عایشه نیز بر جنازه من حاضر نشوند.

روز شهادت آن حضرت، مدینه مثل روز شهادت خاتم الانبیا(صلی الله علیه و آله) شده بود. کوچک و بزرگ از زن و مرد، نالان و گریان بودند. بدن مطهر آن حضرت شبانه غسل داده شد، و هنگام غسل، امیرالمومنین(علیه السلام) و حسنین و زینبین(علیهم السلام) و فضه خادمه و اسما بنت عمیس حاضر بودند. سپس عده ای از گل های سر سبد اصحاب امیرامومنین(علیه السلام): سلمان، ابوذر، مقداد و عمار و ... حاضر شدند و بدن را دفن کردند.

در بقیع چهل صورت قبر ترتیب دادند و بر آن ها مقداری آب ریختند. فردای آن روز منافقین قصد نبش قبر را نمودند، ولی امیرالمومنین(علیه السلام) اجازه نفرمودند. احتمالات در محل دفن آن حضرت (که در زمان ما جز صحن مسجد است) بین محراب و منبر و در بقیع وارد شده است. مدت عمر آن مخدره مظلومه هجده سال و 60 روز یا 90 روز است و سال شهادت یازدهم هجری است. قول ها در شهادت حضرت زهرا(سلام الله علیها) چنین است:

1- 40 روز بعد از شهادت پیامبر(صلی الله علیه و آله) (8 ربیع الثانی): بحار الانوار،ج43،ص212. جنه العاصه،ص350. مروج الذهب،ج1،ص403. روضه الواعظین،ص130.
2- 45 روز بعد از شهادت پیامبر(صلی الله علیه و آله) (13 ربیع الثانی): مناقب ابن شهر آشوب،ج3،ص406.
3- 60 روز بعد از شهادت پیامبر(صلی الله علیه و آله): بحار الانوار،ج43،ص217.
4- 72 روز بعد از شهادت پیامبر(صلی الله علیه و آله): مناقب ابن شهر آشوب،ج3،ص406.
5- 75 روز بعد از شهادت پیامبر(صلی الله علیه و آله): الخرائج و الجرائح،ج2،ص526. اصول کافی،ج22،ص545. اثبات الهدی،ج4،ص441. مناقب،ج3،ص406.
6- 90 روز بعد از شهادت پیامبر(صلی الله علیه و آله): بحار الانوار،ج43،ص188و215.
7- 95 روز بعد از شهادت پیامبر(صلی الله علیه و آله)(سوم جمادی الاخر): بحار الانوار،ج43،ص170. بیت الاحزان،ص261. دلائل الامامه طبری،ص45و49. جنه العاصمه،ص355.
8- 100 روز بعد از شهادت پیامبر(صلی الله علیه و آله): معارف ابن قتیبه،ص62.
9- 112 روز بعد از شهادت پیامبر(صلی الله علیه و آله) (20 جمادی الاخر): بحار الانوار،ج43،ص171. مناقب،ج2،ص112. دلائل الامامه،ص46.
10- 4 ماه بعد از شهادت پیامبر(صلی الله علیه و آله): وفاه الصدیقه الزهرا(سلام الله علیها) مقرم،ص115. الاصابه ابن حجر و مناقب ابن شهر آشوب،ج3،ص406.
11- روز 21 رجب: زاد المعاد،ص35.
12- 25 رجب: وقایع الشهور،ص126
13- سوم ماه رمضان: بحار الانوار،ج43،ص214. نور الابصار،ص42. مناقب خوارزمی،ج1،ص83. الاصابه ابن حجر،ج4،ص380.
14- 8 ماه بعد از شهادت پیامبر(صلی الله علیه و آله): وفاه الصدیقه الزهرا مقرم،ص115. الاصابه حجر.

درباره شهادت حضرت زهرا(سلام الله علیها) جا دارد مروری بر منابع مربوط به آن داشته باشیم. درباره آتش زدن در خانه به این مدارک مراجعه کنید:

عوالم،ج11،ص400و404و441و343.موتمر علما بغداد،ص135. اثبات الوصیه،ص143. الغدیر،ج6،ص391. ارشاد القلوب دیلمی. کشف المراد،ص402. نوائب الدهور،ص192. حلیه الابرار،ج2،ص652.

درباره این که چگونه پهلوی آن حضرت را شکستند، به این مدارک مراجعه کنید:

فرائد السمطین،ج2،ص34. امالی صدوق،ص99. اثبات الهداه،ج1،ص280. البد الامین،ص551. طریق الارشاد،ص465. اقبال الاعمال،ص625. بحار الانوار،ج97،ص200،ج28،ص207. عوالم،ج11،ص400.

درباره این که حضرت صدیقه(سلام الله علیها) را کتک زدند، به این کتب مراجعه کنید:

اثبات الهده،ج1،ص280. ارشاد القلوب دیلمی،ص295. المحتضر،ص109. امالی صدوق،ص99. مناقب ابن شهر آشوب،ج2،ص209. تفسیر برهان،ج2،ص434. حلیه الابرار،ج2،ص652. الخطط المقریزی،ج2،ص346. سیره الائمه الاثنی عشری،ج1،ص132. اعلام النسا،ج4،ص124. فرائد السمطین،ج2،ص35. کتاب سلیم بن قیس،ج2،ص585. احتجاج،ج1،ص210.

درباره سیلی و کبودی چشم آن حضرت، به این کتب مراجعه کنید:

سیره الائمه الاثنی عشری،ج1،ص132. ماساه الزهرا3،ج1،ص164. الاسرار الفاطمیه،ص135.
درباره علت شهادت حضرت محسن(علیه السلام) به این کتب مراجعه کنید:

اثبات الوصیه،ص143. الوافی بالوفیات،ج6،ص17. تراجم اعلام النسا،ج2،ص317. فرائد السمطین،ج2،ص34. امالی صدوق،ص99. بشاره المصطفی،ص197.

درباره این که آن حضرت شهید شدند و به مرگ طبیعی از دنیا نرفتند، فرمایش امام رضا(علیه السلام) کافی است که می فرمایند: انها صدیقه شهیده... همانا فاطمه(سلام الله علیها)راست گو و شهیده است. در این موضوع هم می توانید به منابع زیر مراجعه کنید:

کافی،ج2،ص475. مزار شیخ مفید،ص156. مقنعه شیخ مفید،ص459. بلد الامین،ص198. بحار الانوار،ج25،ص373،ج28،ص270و268و261،ج29،ص192،ج43،ص170،ج53،ص23،ج97،ص197. مصباح الزائر،ص25. مصباح المتهجد،ص654. من لایحضره الفقیه،ج2،ص574. تهذیب الاحکام طوسی،ج6،ص10. الوافی،ج14،ص1370. جامع الاحادیث الشیعه،ج12،ص264. القاب الرسول و عترته،ص38.

پس در این روز شیعیان باید به عزاداری آن حضرت قیام نمایند و آن حضرت مظلومه را زیارت کنند و ظالمان و غاصبان حق او را نفرین نمایند.