بلبل نطقم چنان قافيه پرداز شد
كه زهره در آسمان به نغمه دمساز شد
محيط كون و مكان دايره ساز شد
سرور روحانيان هوالعلى الكبير
نسيم رحمت وزيد، دهر كهن شد جوان
نهال حكمت دميد پر ز گل ارغوان
مسند حشمت رسيد به خسرو خسروان
حجاب ظلمت دريد ز آفتاب منير
وادى خمّ غدير منطقه نور شد
يا ز كف عقل پير تجلّى طور شد
يا كه بيانى خطير ز سرِّ مستور شد
يا شده در يك سرير، قِران شاه و وزير

محقق غروى، متخلّص به «مفتقر»، همچنان داد سخن مى دهد تا مى رسد به آنجا كه مى گويد:

جلوه به صد ناز كرد ليلى حُسنِ قِدَم
پرده ز رخ باز كرد بدر منير ظُلَم
نغمه گرى ساز كرد معدن كلّ حِكَم
يا سخن آغاز كرد عن اللطيف الخبير
به هر كه مولا منم، عليست مولاى او
نسخه اسماء منم، عليست طُغراى او
سرّ معمّا منم، على مُجلاّى او
محيط انشا منم، على مدار و مدير
طور تجلّى منم، سينه سينا عليست
سر انا اللّه منم، آيت كبرى عليست
دُرّه بيضاء منم، لؤلؤ لالا عليست
شافع عبقى منم، على مشار و مشير

نابغه نجف، عارف ربّانى كه به غلط به كمپانى معروف شده است همچنان از حضرت يار مى گويد و مدح مولا را مى سرايد و سخن را چنين به سامان مى برد:

اى به فروغ جمال، آينه ذوالجلال
«مفتقر» خوش مقال، مانده به وصف تولال
گرچه بُراق خيال، در تو ندارد مجال
ولى ز آب زلال، تشنه بود ناگزير(1)
البته غدير واره هاى علاّمه غروى، منحصر به اين يك نمونه نيست بلكه ايشان هم در ديوان فارسى و نيز در ديوان عربى خويش «الانوار القدسيّه» بارها بار از غدير گفته و غديريّه ها سروده است.

1. ديوان كمپانى[!]، تهران، دارالكتب الاسلاميّه، بى تا، ص26ـ28و نيز ر.ك. ص30